Blog Een fluitje van een cent

Er kwam een staaroperatie aan. Of eigenlijk twee stuks. Om een idee te krijgen van wat me te wachten stond, ging ik rondvragen bij kennissen die het al meegemaakt hadden.

‘Maak je niet druk. Duurt maar een kwartiertje. Je voelt er niets van. Een fluitje van een cent!’ Zo meldde ik me op de bewuste dag aan bij de opname. Operatiekamers had ik al de nodige keren van binnen gezien voor grote en kleine ingrepen, dus ik kende de procedures en was daar niet bang voor. Alles ging zoals het hoorde te gaan. Operatie 1 geslaagd en ik mocht weer naar huis met een nieuw oog. Klaar. Toch voelde het deze keer anders. Ik was chagrijnig en dat ging niet over. Dan weet ik dat er iets aan de hand is. Tijd voor introspectie. 

Vorige keren was ik opgelucht na de operatie. ‘Probleem opgelost. Slecht functionerende onderdeel verwijderd of hersteld. Blij dat ik daarvan verlost was. Nu begon er tijdens de operatie eigenlijk al iets van verzet te groeien. Ik begon het beu te worden, dat gehak en gesnij in mijn lijf. Er werd iets verwijderd dat van mij was. Een lichaam is zo’n mooi fabriekje. Het werkt dag en nacht altijd maar door. Helemaal ten dienste van mij en wie ben ik dan eigenlijk? Dat is dan weer een heel andere vraag. Dat er soms onderdelen niet goed werken en vervangen moeten worden is natuurlijk prachtig, maar die onderdelen hebben tot nu toe wel gewerkt. Die oude lens, die vandaag verwijderd werd, was een belangrijk onderdeel van mijn oog. Het was maar een schijfje of een flubbertje. Maar met dat oog heb ik kunnen zien. Alle mensen die ik liefheb, mijn omgeving, de natuur. Ik heb kunnen werken, oneindig veel boeken kunnen lezen, muziek kunnen maken. 

Als boeddhiste met jarenlange meditatie-ervaring word je je veel bewuster van de relatie tussen ziel en lichaam. Ik ben blij dat ik een gezond mens ben, zeker op mijn leeftijd en ik ben blij met mijn nieuwe ogen, maar ik begin me (een beetje laat) toch te schamen voor de vanzelfsprekendheid waarmee ik dat alles zo geaccepteerd heb.  En in een spontane opwelling dank ik mijn lichaam dat het er al die tijd voor me was en nog is. Daarna stroomde er van top tot teen een soort warme gloed door mijn lijf. 

Een klein stukje bewustwording. Nu kan ik het afsluiten. 

Een fluitje van een cent? Misschien, maar nu net even anders.

Geschreven door:

Anneke Tan

Secretaris - vertegenwoordigt het boeddhisme binnen het bestuur; het Tibetaans boeddhisme. Ik was jarenlang werkzaam in maatschappelijke functies en werkte vooral met moslimvrouwen en kinderen. Ook asielprocedures zijn me bekend. Na mijn religiestudie (wereldgodsdiensten in conflict en dialoog) ben ik nu sinds mijn pensioen als vrijwilliger vooral werkzaam in de stad Utrecht in een platform dat werkt aan verbinding tussen de verschillende religies en levensbeschouwingen en ontmoet daarbij mensen in diverse organisaties, waarbij gezondheidszorg mijn specifieke belangstelling heeft. Mijn hobbies zijn: muziek (was jarenlang werkzaam als organist in katholieke kerk) en ik speel nu nog graag piano. Ook ben ik graag op het water in een roeiboot en leer daar te roeien met de riemen die je hebt.

Lees alle artikelen van Anneke Tan